Chrystus oparciem w chorobie
I kolejne słowa mamy Anny:
Chrystus przygotowywał mnie do życia w szczęściu poprzez zniechęcanie mnie do wszelkich wartości ziemskich, podtrzymując mnie i dodając sił. Był przy mnie przez cały okres choroby. Pozostawił mi czas, abym otrząsnęła się z szoku i sama wybrała kierunek: narzekania i rozpaczy czy też oparcia się na Nim. Wierzył, że kocham Go prawdziwie i nie odrzucę Go pomimo nieszczęścia, które na mnie spadło. Jestem Mu za to nieskończenie wdzięczna, bo tylko to, co się wybiera na ziemi, ma wagę dla nas na wieczność.
Często traktujemy jakąś chorobę, jako nieszczęście, które nas dotknęło. Tymczasem mama Anny pisze wyraźnie Pozostawił mi czas, abym otrząsnęła się z szoku i sama wybrała kierunek: narzekania i rozpaczy czy też oparcia się na Nim.
Często jest więc tak, że Pan wyrywa nas w ten sposób z tego wiru aktywności, w jaki w dzisiejszych czasach chętnie wpadamy. Ale zwróćmy uwagę na następne zdanie: Wierzył, że kocham Go prawdziwie i nie odrzucę Go pomimo nieszczęścia, które na mnie spadło.
Pamiętajcie – Bóg nigdy nie próbuje nas, by się dowiedzieć, jacy jesteśmy; jednak często wystawia na próby, byśmy sami dowiedzieli się, jacy jesteśmy.