Archiwa dzienne: 18 czerwca 2009
BÓG W TRÓJCY ŚWIĘTEJ [2]
Nic więcej nie mogłabyś zrozumieć. I nikt z ludzi nie może objąć spraw dziejących się w wymiarach, wobec których jesteśmy tylko pojedynczymi atomami. Dlatego trzeba przyjąć dogmat o istnieniu Boga w Trójcy Jedynego jako tajemnicę miłości Bożej w jej pełni. Wobec tej Pełni miłości, w której jest Trójca Święta udzielająca się sobie, nie jest potrzebny Bogu żaden wszechświat — nikt i nic — gdyż nic powiększyć nie zdoła istniejącej w Bogu miłości ani też jej ująć.
Wcześniej spotkałem się z taka interpretacją, że to właśnie Duch Święty jest tą miłością, która nieustannie krąży między Ojcem, a Synem. Różnica niby drobna, ale istotna, bo z niej się bierze to przekonania, iż Bóg jest osobową miłością (w ujęciu o. Ludwika miłość nie miałaby charakteru osobowego). To oczywiście jest jeszcze trudniejsze do zrozumienia i zapewne dlatego o. Ludwik w takie szczegóły już się nie wdawał. Wszak sam napisał Nic więcej nie mogłabyś zrozumieć i od razu dodaje, że nie tylko Anna, nie jest w stanie tego zrozumieć, że ta niemożność dotyczy po prostu człowieka.
Ale choć nie jesteśmy w stanie tego zrozumieć, to świadomi tego, że do niczego Bogu nie jesteśmy potrzebni, możemy się cieszyć, że jednak nas powołał do życia! I o tym właśnie o. Ludwik mówi dalej:
Dlatego też przyjmować należy z wdzięcznością i podziwem tajemnicę miłości Boga do nas — zrodzenie nas i wszystkich innych bytów powołanych do miłości, gdyż powstałych z miłości bezinteresownej, wielkodusznej i nieskończenie wspaniałomyślnej. W powołaniu nas do istnienia wyraża się dobroć i miłosierdzie miłości Bożej, Jej ojcowski charakter.
Ale posłuchajmy jeszcze, jak o.Ludwik zakończył swoją wypowiedź:
Widzisz! Wszystkie słowa są za małe i prawie nic nie znaczą wobec Prawdy. Świadczą jedynie o tym, że Prawda istnieje w swojej pełni, tajemniczej dla nas, bo nie dającej się objąć ani zmierzyć. Trzeba przyjąć, że istnieją wielkości dla nas niepojęte, a cokolwiek dotyczy tajemnicy miłości obejmującej Trójcę Świętą, a także miłości Boga powołującej z niebytu istoty duchowe, rozumne i świadome siebie (po to, aby mogły być nasycone miłością i stały się same jej dawcami w mierze dla nich dostępnej), to wszystko należy do zakresu wielkości, w których my się mieścimy, ale których nigdy nie posiądziemy. Trzeba je przyjmować w świadomości ich zawrotnej głębi i mądrości!